26 February 2024 | 19.30

126 minutes | OV-EN st NL (English language, Dutch subtitles)
English below // Texte français en bas

—

Nederlands:
Deze maand stortte de Cinéclub van RITCS-studenten zich op het thema “jeugdtrauma’s”; films die ze als kinderen misschien nét iets te vroeg hebben gezien. Als eerste diende zich Walt Disney’s magnifieke magnum opus FANTASIA (1940) aan, wat dan wel kleurrijk en boordevol fantasie is, maar ook niet altijd even kindvriendelijk. Een soundtrack van opzwepende klassieke muziek (Beethoven, Tschaikovsky, Stravinsky en meer) begeleidt een serie ambitieus geanimeerde vignettes, van het begin der tijden met dinosauriërs, tot Mickey Mouse als tovenaarsleerling, tot lieflijke centaurs, tot het (kinderen traumatiserende) Night on Bald Mountain, waarin de duivelse Chernabog ‘s nachts uit een vulkaan rijst om de zielen van een nabij stadje tot zich te roepen.

In recente jaren heeft de Walt Disney Company behoorlijk in aanzien ingeboet; de CGI-musicals en slappe vervolgen vliegen je om de oren, evenals de zoveelste Star Wars-serie en/of reboot van Indiana Jones. Desalniettemin is het niet onterecht om Disney als visionair te erkennen; het vooroorlogse Fantasia getuigt van een ongelofelijke daadkracht en een daadwerkelijke poging om animatie tot een nieuw kunstmedium te verheffen. In de moderne high-definition restauratie is Fantasia verbluffend; met de hand gezette penseelstreken vloeien over het scherm en felle kleuren grijpen de aandacht. 

In de eerste instantie was Fantasia een financiële mislukking; de Europese markten konden de film niet tonen door de Tweede Wereldoorlog, en in Amerika verspilde Walt Disney geld met dure, speciaal gemaakte geluidsinstallaties (Fantasound) die hij bij elke vertoning wilde inzetten. In de jaren na de oorlog herrees de film echter uit de as en werd nog veelvuldig vertoond. Vooral bij stoners in de jaren zestig werd de film enorm geliefd, en zo is hij in ons collectief geheugen bewaard gebleven.

—

English:
This month, the Cinéclub of RITCS-students took on the theme of “childhood trauma”, searching for films they may have seen at too precocious an age. Their premiere choice is Walt Disney’s magnificent magnum opus FANTASIA (1940), which may be bold, colorful and fantastical, but far from unequivocally child-friendly. Sweeping, grandiose classical music (Beethoven, Tchaikovsky and Stravinsky, among others) sets the stage for a series of ambitiously animated vignettes, depicting the Dinosaur age (including its grisly end), Mickey Mouse’s turn as a sorcerer’s apprentice, darling centaurs, and finally the trauma-inducing Night on Bald Mountain, in which the gargantuan demon Chernabog rises from a volcano to summon forth the poor, unfortunate souls of a small human town.

In recent years, the Walt Disney Company has lost some of its reputation, having become caught in an endless string of middling CGI family films, endless sequels and disappointing reboots, from a plethora of Star Wars-spinoffs to an ill-fated Indiana Jones endeavor. Irregardless, Fantasia represented perhaps the absolute peak of the company’s ambition under Walt Disney; a fearless foray into redefining animation as a new art form. Restored in glorious high definition, the eighty-year old film is even more mesmerizing; every pencil stroke, hand-painted fluid motion and effervescent color scheme impresses and captivates.

Upon its release, Fantasia had a hard time finding its footing; cut off from the international markets because of World War II, Disney set out to show Fantasia all over the USA in a roadshow requiring specialized sound equipment (Fantasound) to be installed at every showing; this was a costly endeavor and eventually killed all chances at making the film break even. However, in the post-war years, interest in Fantasia surged as it was re-shown in cinemas for several runs; especially the 1960s audience of hippies and stoners greatly appreciated it, ensuring that Fantasia would become enshrined in our collective memory as the animated gem it truly is.

—

Français:
Quand la musique classique se joint aux images et à des scénettes aussi vives que colorées : sonorités retranscrites en couleurs et formes, parade de créatures mythologiques, ère cruelle des dinosaures, déchaînement des démons de l’enfer, animaux maladroits mais gracieux pratiquant la danse classique, nature soudainement vivante, magie et vilain sorcier…

D’un rare optimisme et d’une imagination sans bornes, Walt Disney revient pour la troisième fois à la production avec une œuvre unique dans l’histoire du cinéma d’animation, reposant par ailleurs sur un concept tout à fait révolutionnaire pour l’époque : accoupler les derniers miracles de l’animation avec les grands classiques de la musique, tout simplement.