1hr 39min | French language, English subtitles
English below // Texte français en bas

—

Nederlands:
Met een persoonlijke intro van Wouter Hessels.

Over een periode van twintig jaar vertolkte de ondertussen legendarische Jean-Pierre Léaud tot vijfmaal toe het alter ego van de al even iconische Franse nouvelle vague regisseur François Truffaut. Als Antoine Doinel is hij voor het eerst te zien in diens doorbraakfilm, en tevens sleutelfilm van de vernieuwingsgolf, LES QUATRE CENTS COUPS. Daarna volgen nog vier films. In mei en juni brengt CINEA de integrale Doinel-reeks terug naar de bioscoopzalen, in een digitaal gerestaureerde 4K-versie!

De in 1944 geboren Léaud werd na een oproep van Truffaut in de krant uit een auditie van enkele honderden kinderen geplukt – hij was toen veertien. Een jaar later werd hij op de schouders van het publiek naar buiten gedragen na de zegetocht van hun film in Cannes. Als Antoine gaf Léaud uiting aan Truffauts weinig liefdevolle kindertijd. Tot zijn tiende zorgde vooral zijn grootmoeder voor hem. Toen zij overleed, vond zijn stiefvader – wiens familienaam hij draagt – het hoog tijd dat hij weer naar huis kwam, maar dat wilde François’ moeder niet.

In LES QUATRE CENTS COUPS speelt Léaud een jongen die zich opstandig gedraagt door de emotionele afwijzing thuis. Omringd door onverschillige volwassenen brengt hij zijn dagen door met zijn beste vriend René, in een poging een beter leven op te bouwen. Wanneer één van hun plannetjes misloopt, komt Antoine in de problemen, wat leidt tot nog meer conflicten met onsympathieke autoriteiten. Aan het einde van de film zien we hoe Antoine over het strand rent nadat hij uit een jeugdinstelling is ontsnapt. Het beeld bevriest, maar het verhaal van de jongen is voor Truffaut nog niet uitverteld. Te gebiologeerd door zowel het personage als de acteur, zet hij het verhaal verder in vier sequels verder…

Naast LES QUATRE CENTS COUPS, staan ook Truffauts andere films over Antoine Doinel op ons programma!

—

English:
With a personal introduction by Wouter Hessels.

One of the most impressive debuts in film history, François Truffaut’s “The 400 Blows” created a sensation at the 1959 Cannes Film Festival and elsewhere. It was voted the best foreign film of the year by New York film critics — a movie that “brilliantly and strikingly reveals the explosion of a fresh creative talent,” Bosley Crowther wrote in The New York Times.

“The 400 Blows” has two stars. One is the then-14-year-old Jean-Pierre Léaud, who plays Truffaut’s alter ego, Antoine Doinel, and thus began a career as the embodiment of the French new wave. The other is the city of Paris — gray, grimy and glorious — the arena for Antoine’s fleeting joys and petty crimes.

Antoine is an unwanted child, as was Truffaut. Punished by his teacher, rejected by his self-centered mother (Claire Maurier), he plays hooky, runs away from home, steals a typewriter, gets busted trying to return it, is booked by the cops and winds up in reform school. The movie is full of actual incidents from Truffaut’s childhood, including his fabricating his mother’s death as an excuse for truancy. Few movies have been so personal.

—

Français:
Avec un introduction personnelle par Wouter Hessels.

Les Quatre Cents Coups est un film français de François Truffaut, sorti en 1959. Premier film du jeune réalisateur, il révèle celui-ci au grand public et devient un film emblématique de l’essor de la Nouvelle Vague1. Quatre autres films viendront par la suite compléter la saga Antoine Doinel, toujours interprété par Jean-Pierre Léaud : Antoine et Colette (segment du film à sketches L’Amour à 20 ans) en 1962, Baisers volés en 1968, Domicile conjugal en 1970 et L’Amour en fuite en 1979.

Le film raconte l’enfance difficile d’Antoine Doinel, ses relations avec ses parents, ses petits larcins qui lui vaudront d’être enfermé dans un centre pour mineurs délinquants. À la fin des années 1950, Antoine Doinel, 12 ans, vit à Paris entre une mère peu aimante et un beau-père futile. Il plagie la fin de La Recherche de l’absolu lors d’une composition de français. L’instituteur lui attribue la note zéro au grand désarroi d’Antoine, qui voulait, en fait, rendre hommage à son auteur préféré.